Изваждах от колата си пакети, чанти, когато чух детски плач. Изправих се и погледнах по посока на плача.Приближаваха жена и дете. Наведох се да взема и последния пакет и чух: " Стига, лигло... стига ми циври! По-добре да не бях те раждала". При тези думи, сякаш сърцето ми замръзна. Погледах жената и я попитах: "Защо?". Тя ме изгледа и процеди злобно :"К'ва си ти? Ай ся си глей работата! Кат те гледам – лесно ти е!". Оставих всичко обратно в колата и отидох при тях. Детето – момиченце, беше на около 4-5 години, а майката – на моята възраст. Казах и, че съм обикновен човек, но не приемам за нормално да се говори на дете по начин, засягащ достойнството му на човешка личност. Онази ме изгледа с луд поглед, прекъсна ме: "Абе кво ти пука? Детето е мое!". Искаше ми се да приближа детето, да хвана ръчичките му, да го прегърна и целуна, но... не го направих. Очите ми плачеха и... не можех да помръдна. Тръгнаха си.
Беше слънчево и топло, а в душата ми валеше...
Сега се сещам, че през цялото време избягвах погледа на детето...
Няма коментари:
Публикуване на коментар